استفاده از مش مرسیلن به عنوان پوشش هیدروکسی در ایمپلنت اوربیت: روشی جدید با عوارض کم

چکیده هدف: تعیین نتایج و عوارض استفاده از مش مرسیلن به عنوان پوشش جدیدی برای ایمپلنت هیدروکسی آپاتیت.   روش پژوهش: این مطالعه به روش مجموعه موارد مداخله‌ای (interventional case series) به صورت آینده‌نگر در 55 بیمار بعد از تخلیه چشم که توسط یک جراح تحت عمل جراحی کار گذاشتن هیدروکسی آپاتیت (HA) با پوشش مش مرسیلن به صورت ایمپلنت اولیه یا به طور ثانویه قرار گرفتند، انجام پذیرفت. نتایج و عوارض مهم استفاده از ‌مش مرسیلن قبل و بعد از pegging بررسی شدند. یافته‌ها: بیماران شامل 29 مرد (7/52 درصد) و 26 زن (3/47 درصد) بودند. متوسط سن بیماران در زمان گذاشتن ایمپلنت 65/13±55/27 سال (3 ماه تا 71 سال) و زمان متوسط پی‌گیری 1/8±1/19 ماه بود. زمان پی‌گیری 17 بیمار کم‌تر از 6 ماه و در 38 بیمار (1/69 درصد) بیش‌تر از 6 ماه بود. برای 28 بیمار (51 درصد) ایمپلنت اولیه و برای 27 بیمار (49 درصد) ایمپلنت ثانویه گذاشته شد. در 38 بیمار (5/65 درصد) پس از عمل جراحی، pegging انجام شد که به طور متوسط 27/11±5/6 ماه (5 ماه تا 39 ماه) بعد از عمل تخلیه چشم بود. قبل از Pegging، 2 مورد (2/5 درصد) دچار اکسپوژر شدند که یک مورد  در ایمپلنت اولیه و یک مورد در ایمپلنت ثانویه اتفاق افتاد. یکی از موارد اکسپوژر، در مدت پی‌گیری، خودبه‌خود بهبود یافت و یک مورد تا آخرین معاینه، اکسپوژر داشت. هیچ‌کدام از بیماران دچار التهاب socket نشدند. بعد از pegging، یک بیمار دچار اکسپوژر، 4 مورد دچار گرانولوما و 3 مورد دچار ترشح شدند. نتیجه‌گیری: مش مرسیلن جایگزین مناسبی برای صلبیه دهنده جهت پوشش هیدروکسی می‌باشد و مزایای آن شامل در دسترس و ارزان بودن و استفاده ساده می‌باشند. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1383؛ سال 10، شماره 2: 231-226.